Επέλεξα συνειδητά να αφήσω να κατακάτσει ο κουρνιαχτός και αν αναφερθώ σε ένα θέμα που πλήγωσε την Παράταξη.
Η εκλογή νέου Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας – ως μη αναμένετο -έχει λάβει άγριες διαστάσεις. Το παρασκήνιο φαίνεται να είναι έντονο, ενώ κανείς μάλλον δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια τι θα γίνει στο τέλος. Ούτε ποιος θα εκλεγεί, ούτε τι θα σημάνει η όποια εκλογή για την επόμενη μέρα της Κεντροδεξιάς. Άλλωστε, ως γνωστόν, στην πολιτική γίνονται πράγματα που δε λέγονται και λέγονται πράγματα που δε γίνονται. Και εδώ φαίνεται να λέγονται πολλά που δε θα γίνουν, αλλά σίγουρα γίνονται πολλά περισσότερα που δε γίνονται…
Στο δια ταύτα. Οι τέσσερις υποψήφιοι Πρόεδροι, φαίνεται τουλάχιστον, να διατηρούν ένα επίπεδο μεταξύ τους. Ακόμη και το ξέσπασμα του Β. Μεϊμαράκη στη συνεδρίαση της ΚΕΦΕ, δεν αφορούσε κάποιον υποψήφιο (εμμέσως ναι, άμεσα όχι), αλλά κάποια μέλη της ΚΕΦΕ.
Ένα απ” τα πρόσωπα που βρέθηκαν στο στόχαστρο, κυρίως φίλων και μελών της Νέας Δημοκρατίας, ήταν ο Γενικός Διευθυντής του κόμματος Κ. Τσιμάρας. Απ” την άλλη, ο εμφανιζόμενος ως υποστηρικτής του Μεϊμαράκη, Διευθυντής του Διαγραμματειακού του κόμματος Α. Κόκκαλης, βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, αυτών που δεν υποστηρίζουν τον Μεϊμαράκη.
Το κόμμα μας παρουσιάζει ένδεια στελεχών. Έχουμε γεμίσει «μεγαλοστελέχη, μεγαλοπαράγοντες, δήθεν παράγοντες, δήθεν στελέχη»… Στελέχη, με την κλασική και σωστή έννοια του όρου, ελάχιστα. Ο Κώστας Τσιμάρας και ο Αλέκος Κόκκαλης, είναι δύο από τα στελέχη που θα έπρεπε να είμαστε όλοι πιο προσεκτικοί στην κριτική μας. Το ότι ο ένας έκανε μια επιλογή και ο άλλος μια διαφορετική, δεν καθιστά κάποιον από τους δύο, εχθρό μας, ούτε και δικαιούμαστε ασφαλώς να μηδενίζουμε το έργο τους και την προσφορά τους.
Προφανώς και εμένα η επιλογή του ενός δεν μου αρέσει. Ε, και; Παύουν να είναι ικανοί λόγω αυτής της επιλογής τους; Κι αν κάποιος αμφισβητεί την προσφορά τους, τις ικανότητές τους, το ήθος τους, γιατί δεν το αμφισβητούσε και πριν; Και άλλο ένα ερώτημα: Αν η επιλογή τους ταυτιζόταν με τη δική μας, τότε θα ήταν καλοί; Ρητορικό το ερώτημα και ας το απαντήσει ο καθένας μόνος του.
Επέλεξα με αφορμή αυτά τα δύο πρόσωπα, για να κάνω για μια ακόμη φορά έκκληση για ψυχραιμία. Επέλεξα δύο πρόσωπα από δύο διαφορετικά «στρατόπεδα» για να μην μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι προμοτάρω κάποιον υποψήφιο. Δεν με ενδιαφέρει ειλικρινά. Θα μπορούσα να γράψω και για άλλους. Δεν έχει νόημα η ονοματολογία. Όπως επίσης δεν έχει νόημα να γράψω περισσότερα για τον Τσιμάρα ή τον Κόκκαλη. Όσοι δεν είναι περαστικοί από το κόμμα, τους γνωρίζουν. Όσοι απλά το παίζουν γνώστες και είπαν να ανακατέψουν τη λάσπη, καλύτερα ας σιωπήσουν.
Θυμηθείτε: Οι άξιοι δεν κρίνονται από τον ποιον στηρίζουν αλλά από τη διαχρονική τους πορεία.
Ο Τσιμάρας, ο Κόκκαλης και τα άλλα παιδιά (και λίγο μεγαλύτεροι…) δεν αξίζει να γίνονται θυσία στο βωμό της πρόσκαιρης εσωκομματικής αντιπαράθεσης.
The post Ο Τσιμάρας, ο Κόκκαλης και τα άλλα παιδιά… appeared first on RightNews.gr.